Ο Γιώργος Θεοφάνους Τομπόλης γεννήθηκε στην Σια στις 31/7/1946. Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σιας και το Λύκειο Νεοκλέους. Κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά την 1/1/1965 όπου υπηρέτησε σαν Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στην 183 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού στην Μύρτου. Μετά την απόλυση του από τις τάξεις της Εθνικής Φρουράς εργαζόταν στο Υπουργείο Εργασίας σαν επιθεωρητής Εργασίας και παράλληλα απέκτησε το Δίπλωμα του από τη Πάντειο Σχολή Αθηνών.
Σαν έφεδρος Ανθυπολοχαγός μετατάχθηκε μετά την απόλυση του στο πεζικό και τοποθετήθηκε στο 241 Τ.Π.
Ο Γιωργάκης, έτσι τον αποκαλούσαν οι συγγενείς του, παρουσιάστηκε με την έναρξη της Τουρκικής Εισβολής την 20 Ιουλίου 1974, στο 241 Τάγμα Πεζικού. Αφού πέρασαν με τους συμπολεμιστές του στην άλλη πλευρά του Πενταδάκτυλου κατέληξαν στη περιοχή Παχυάμμου. Την Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974 ξεκίνησαν για την Κερύνεια με στόχο να ενισχύσουν την 33η Μοίρα Καταδρομών που μαχόταν στη περιοχή. Με την είσοδο του Τάγματος στην Κερύνεια βρέθηκαν απέναντι στα προελαύνοντα τουρκικά άρματα προτού προλάβουν να πάρουν θέσεις μάχης. Η υποχώρηση ήταν αναπόφευχτη, αλλά ο Γιώργος μαζί με άλλα δύο παλικάρια αποφασίζουν να στήσουν ένα πρόχειρο πολυβολείο με ένα μπράουνινγκ δίπλα από το Γ.Σ. Πράξανδρος και να αντισταθούν στα τούρκικα άρματα. Παρά τις προτροπές και τα καλέσματα των υπολοίπων παρέμειναν στις θέσεις τους. Η απάντηση του Γιώργου προς στενό συγγενικό του πρόσωπο στην τελευταία πρόσκληση για να τους ακολουθήσουν ήταν σαφής και δεν άφηνε περιθώρια για άλλη κουβέντα:¨φύγετε, αφήστε με εμένα¨. Αυτή ήταν τα τελευταία του λόγια προς τους ζωντανούς μάρτυρες που επέστρεψαν. Η συνέχεια ήταν γνωστή για όσους γνώριζαν τον χαρακτήρα, την παλικαριά και την αφοσίωση του στο καθήκον. Έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος σε μια Λεωνίδιο μάχη απέναντι σε ένα υπέρτερο εχθρό.
Σύμφωνα με μαρτυρία, βρέθηκε σε ομαδικό τάφο στο Καζάφανι περιτυλιγμένος μαζί με τα άλλα παλικάρια από τις ρίζες των θάμνων και των δένδρων της Κυπριακής φύσης, σημάδι ότι η φύση ήθελε να τους προστατέψει και να τους κάνει ένα μαζί της.
Ο Γιώργος γεννήθηκε στις 31/7/1946 και στις 31/7/2007 ήρθε το μήνυμα για την αναγνώριση των οστών του. Ο Ιούλιος ήταν ο καθοριστικός μήνας για την Ζωή του. Στο άκουσμα του μαντάτου η μάνα του Γιώργου Κατερίνα Χατζηγεωργίου αρνήθηκε να το πιστέψει πως τελικά περίμενε 33 χρόνια για να της αναφέρουν ότι βρέθηκαν τα οστά του Λεβέντη της.
Εγώ δεν θέλω να μου τα στείλουν και δεν θα παραλάβω τίποτα, ανέφερε. Χρειάστηκε η επιστράτευση των χριστιανικών κανόνων για να πεισθεί ότι θα πρέπει να γίνει στον Γιώργο μια Χριστιανική Κηδεία. Ο πατέρας του Γιώργου, Θεοφάνης έσφιξε το στόμα στα 90 του χρόνια και άφησε ένα ακόμη δάκρυ να φύγει από τα μάτια του. ¨Καλύτερα έτσι, να τον έχουμε κοντά μας ¨ ανέφερε.