Γεννήθηκε στον Αρακαπά Λεμεσού τον Μαϊο του 1955. Ήταν το πρώτο από τα τρία παιδιά του Σωτήρη και της Αλεξάνδρας Ζένιου. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Αρακαπά και μετά στην Τεχνική Σχολή Λεμεσού. Το 1973 κατετάγη στην Εθνική Φρουρά. Τον Ιούλη του 1974 υπηρετούσε στο πυροβολικό στην 187 ΜΠΠ η οποία έδρευε στο στρατόπεδο Δημητράκη Χριστοδούλου στην Αθαλάσσα και έφερε τον βαθμό του λοχία.
Όταν άρχισε η Τουρκική εισβολή, η Μοίρα που υπηρετούσε μεταφέρθηκε στην περιοχή Γερόλακκου για ενίσχυση των εκεί δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς. Μετά την κατάπαυση του πυρός στις 23/7/1974 σε κάποια αποστολή που ανέλαβε, έπεσε ηρωικά μαχόμενος μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους του.
Από πληροφορίες που έδωσε ο μοναδικός από τους συντρόφους που επέζησε, αναφέρει ότι το στρατιωτικό αυτοκίνητο που επέβαιναν χτυπήθηκε σε ενέδρα Τούρκων στη περιοχή του κέντρου Αρκάδι από βλήμα όλμου. Αποτέλεσμα ήταν να κτυπηθούν θανάσιμα ο Χριστάκης και άλλοι τρεις σύντροφοι του. Ο Χριστάκης σοβαρά τραυματισμένος μετεφέρθη με αρκετή καθυστέρηση στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας από άνδρες του Ο.Η.Ε. όπου ξεψύχησε λίγες ώρες αργότερα. Μέσα στην σύγχυση των ημερών εκείνων, η ταφή του έγινε πρόχειρα στο κοιμητήριο Λακατάμειας χωρίς να ειδοποιηθεί η οικογένειά του.
Αφού περνούσαν οι μέρες και οι γονείς του δεν είχαν νέα του, άρχισαν να τον αναζητούν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο και αργότερα από το ένα Νοσοκομείο στο άλλο. Κανένας δεν ήξερε και δεν τους έλεγε τίποτε. Όταν ο πατέρας του μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να επικοινωνήσει με τον Διοικητή του, αυτός του είπε ότι τον έστειλε σε κάποια αποστολή και ότι τον περιμένει να γυρίσει.
Αφού οι μέρες περνούσαν και ο Χριστάκης δεν γύριζε, ο διοικητής του, ειδοποίησε τους γονείς του να πάνε προσωπικά στο στρατόπεδο να τους ενημερώσει που βρίσκεται ο γιος τους. Εκεί τους παρέδωσε τα προσωπικά του αντικείμενα και τους ανακοίνωσε ότι ο γιος τους σκοτώθηκε στο καθήκον για την Πατρίδα πριν από πολλές μέρες, αλλά ούτε και στον ίδιο ήταν εύκολο να το πει γιατί ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους του στρατιώτες, ο οποίος διακρινόταν πάντα για τη μεγάλη του τόλμη και γενναιότητα.
Τους συνόδευσε στο κοιμητήριο Λακατάμειας και τους υπέδειξε περίπου τον τόπο που ήταν θαμμένος.
Στη γενέτειρα του Αρακαπά ανεγέρθη μνημείο με προτομή προς τιμή Του. Τα δυο του αδέλφια Παναγιώτης και Νίκη έδωσαν το όνομά του σ’ ένα από τα παιδία τους. Την Χριστιάνα 17 χρονών και τον Χριστάκη 11 χρονών σήμερα.
Τον Ιούλιο του 2001 μετά την εκταφή όλων των οστών από το στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμειας, ταυτοποιήθηκαν τα λείψανά του με την μέθοδο του D.N.A. και παραδόθηκαν στην οικογένειά του για ενταφιασμό τους στο χώρο μνημείου στην γενέτειρά του Αρακαπά.