Παραθέτουμε πιο κάτω την ομιλία του επίτιμου προέδρου του Συνδέσμου μας κύριου Κώστα Δράκου κατά το τρισάγιο εις μνήμη των Ηρώων του Πυροβολικού, στις 20 Ιουλίου 2018 και την άμεση θετική ανταπόκριση/δέσμευση του έντιμου Υπουργού Άμυνας κύριου Σάββα Αγγελίδη που αφορά στο θέμα της κατάργησης των ιστορικών μονάδων του πυροβολικού:
Σεβαστά και αγαπητά μέλη των οικογενειών των Ηρώων μας
Έντιμε κύριε Υπουργέ Άμυνας,
Σεβαστό ιερατείο,
Κύριε βουλευτά, κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι των κοινοβουλευτικών κομμάτων
Κυρία πρόξενε της Ελληνικής Πρεσβείας
Κυρίες και Κύριοι
Κάποτε πρέπει να θυμόμαστε και να μιλούμε, για εκείνες τις μαύρες μέρες της εισβολής των βαρβάρων. Να μιλούμε για όσα ζήσαμε, για όσα περάσαμε. Για όσα κουβαλούμε χρόνια σχεδόν αμέτρητα μέσα μας, φορτωμένοι το επώδυνο βίωμα της καταστροφής. Τον θάνατο, την απώλεια, την αγωνία και τα μεγάλα και ανείπωτα ερωτηματικά. Κάποτε πρέπει να μιλούμε για τις ηρωικές θυσίες, τα ολοκαυτώματα, την προδοσία, την καταστροφή. Να λέμε κάποιες βαριές και ανείπωτες αλήθειες για τους ξεχασμένους ήρωες μας. Αυτών των Ηρώων που η πατρίδα άρχισε να ψηλαφεί το πέρασμα τους από αυτή τη ζωή αλλά και τον ηρωισμό τους, χρόνια μετά τη δική τους θυσία. Αφού για κάποιες δεκαετίες ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να ήταν απλά μια παρένθεση στη καθημερινότητα μας. Μια παρένθεση που μας επέβαλλαν να διαγράψουμε από τη μνήμη μας. Και κάποια χρόνια μετά, να τους ξεχνά και πάλι και να τους διαγράφει, αυτούς, αλλά και τους άλλους που δεν βρέθηκαν ποτέ, και δεν ακούστηκε ποτέ που πήγαν και τι απέγιναν.
Και σήμερα, μισό σχεδόν αιώνα μετά, αυτή η πατρίδα κλείνει τα μάτια και προσπαθεί να σβήσει οριστικά από τους δέλτους της ιστορίας της φυλής μας, τα ηρωικά κατορθώματα τους και τις δικές τους θυσίες. Και καταργεί μια-μια τις ηρωικές μονάδες του πυροβολικού, στα πυροβόλα των οποίων επάνω, άφησαν την τελευταία τους πνοή οι ήρωες μας, από τα βόλια και τις βόμβες των άνανδρων βαρβάρων της Ανατολίας. Και αφαιρεί χωρίς δισταγμό τα δάφνινα στεφάνια που η Δόξα απόθεσε στα δικά τους κεφάλια και στη θέση τους βάζει τα δικά της ακάνθινα στεφάνια της λησμονιάς και της απαξίωσης.
Και εμείς κατεβάζουμε τα μάτια από ντροπή βλέποντας το κατάντημα της δική μας πατρίδα, που μικραίνει τρώγοντας τον εαυτό της, αφού αρνείται τους ήρωες της και ξεπουλά την ιστορία της. Σκέφτομαι πάλι, καθώς περνούν τα χρόνια πως έγινε και σωθήκαμε εκείνες τις μαύρες μέρες του άγριου πολέμου, 44 χρόνια πριν. Σκέφτομαι όμως και όλους αυτούς που έμειναν πίσω.
Τους ήρωες της καταργημένης και ξεγραμμένης από τότε 173 Μοίρας Αντιαρματικού Πυροβολικού, του προδομένου Ήρωα Αντισυνταγματάρχη Πυροβολικού Εμμανουήλ Χατζηδάκη, που έπεσαν ηρωικά στον Καράολο και την Μεσαορία. Τους τραγικούς ήρωες πυροβολητές της επικής 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού του Ήρωα Αντισυνταγματάρχη Στυλιανού Καλμπουρτζή, της οποίας η κατάργηση αναμένεται σύντομα, αλλά και της 191 Πυροβολαρχίας Ορεινού Πυροβολικού, που θυσιάστηκαν σχεδόν όλοι εκεί στη κακοτράχαλη διάβαση του Μπέλλα Πάις, προδομένοι τότε, για πρώτη φορά από την πατρίδα. Και τους ήρωες πυροβολητές της ηρωικής και καταργημένης πρόσφατα, 182 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού, που πολέμησαν γενναία και έδωσαν το αίμα τους στις κυπριακές Θερμοπύλες, στο βουνό απέναντι από την ακτή της απόβασης και τη Τουρκική Αρμάδα, χωρίς να εγκαταλείψουν ούτε για μια στιγμή τα πυροβόλα τους.
Δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι ήρωες πυροβολητές της 173 Μοίρας, της 181 Μοίρας και της 182 Μοίρας του Πυροβολικού, εκείνες τις ώρες που έπεφταν μαχόμενοι πάνω στα πυροβόλα τους από τις θανάσιμες βολές των τουρκικών αρμάτων, τις ρουκέτες των αεροπλάνων, τις βολές των πεζοναυτών και των πολεμικών πλοίων, ότι λίγους μήνες μετά, αλλά και τα επόμενα χρόνια, το αίμα και οι θυσίες τους θα ξεχνιούνταν και οι ηρωικές μονάδες τους θα καταργούνταν και θα διαγράφονταν, απαξιωμένες από την ίδια τους την Πατρίδα. Σκέφτομαι ξανά και τους ήρωες της 187 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού που έδωσαν τη νεανική ζωή τους, θυσία στο βωμό για την Ελευθερία, κατά την ύπουλη ενέδρα των βαρβάρων στην περιοχή Αρκάδι, στις παρυφές του αεροδρομίου Λευκωσίας.
Αλλά και τους Ηρωικούς Πυροβολητές των εξάλιβρων της 190 Μοίρας Αντιαρματικού Πυροβολικού που έπεσαν μαχόμενοι πάνω στα πυροβόλα τους από τις βολές των Τουρκικών πολεμικών πλοίων εκεί κοντά στην ακτή της απόβασης. Και τέλος τους Ηρωικούς νεκρούς της 185 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού και της 184 Πυροβολαρχίας Πεδινού Πυροβολικού καθώς και τους αντιαεροπόρους της 195 Μοίρας Ελαφρού Αντιαεροπορικού Πυροβολικού που έγιναν ολοκαύτωμα από τις Τουρκικές ναπάλμ στα στρατόπεδα τους στην Αθαλάσσα καθώς και τους ήρωες πυροβολητές που έπεσαν μαχόμενοι ή αγνοούνται πολεμώντας ενταγμένοι σε άλλες μονάδες της Εθνικής Φρουράς.
Αγαπητοί συγγενείς των Ηρώων μας,
Οποιαδήποτε επαναληπτική αναφορά στην καθαυτή ιστορική πλευρά των Θυσιών των Ηρωικών Πεσόντων και Αγνοουμένων του Πυροβολικού μας, δεν θα πρέπει να θεωρείται ποτέ περίσσια, αφού τα μηνύματα που εκπέμπονται από τη Θυσία τους, θα πρέπει παντοτινά να μας καθοδηγούν στα επόμενα βήματα μας. Όλες αυτές τις ανυπέρβλητες θυσίες, όλοι εμείς ένα έχουμε Ιερό χρέος, να τις τιμούμε και να τις έχουμε φάρο και πυξίδα στον Αγώνα μας. Γι’ αυτό και το σημερινό τρισάγιο είναι απλά μια ανανέωση του όρκου και της οφειλής προς τους Ήρωες Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Οπλίτες, Πεσόντες και Αγνοούμενους του Πυροβολικού μας, για Ανυποχώρητο Αγώνα μέχρι τη δικαίωση της Θυσίας τους. Μέσα σε μια κοινωνία που σήπεται χωρίς ανώτερους σκοπούς και υψηλά ιδανικά, μέσα σε ένα κόσμο που διακατέχεται από έλλειψη τιμής, μέσα σε ένα λαό όπου η έννοια του πατριωτικού χρέους εξαντλείται σε βαρύγδουπες άνευ νοήματος και ουσίας κορώνες ευτελούς αξίας και σημασίας επ’ ευκαιρία κάποιας εθνικής εορτής, παραδείγματα θάρρους και πρότυπα ηρωικά όπως αυτά των Ηρώων του Πυροβολικού, έρχονται 44 χρόνια τώρα να ξυπνήσουν ναρκωμένες συνειδήσεις, να αφυπνίσουν ψυχές και να διεγείρουν σκέψεις, για να μας υποδείξουν περίτρανα το δικό μας καθήκον, υπομνήωντας την ιχνηλατημένη ατραπό των προγονικών κελευσμάτων, αφού « Οι Ήρωες δεν θνήσκουν, πίπτουν, η δε γη πίνουσα το αίμα των τους αναγεννά».
Στο μυαλό μου έρχονται σήμερα τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη προς τις παραινέσεις του Άγγλου Άμιλτον, μεσούσης της Ελληνικής Επανάστασης, αναφερόμενος στον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Παλαιολόγο : « Ο βασιλεύς μας εσκοτώθει, και καμιά συνθήκη δεν έκαμε η φρουρά του. Είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δυο φρούρια του, ήτο πάντοτε ανυπότακτα. Και συμπληρώνει ο Αρχιστράτηγος της Ελληνικής Επανάστασης απευθυνόμενος προς τους βαρβάρους τούρκους και για τέσσερεις αιώνες κατακτητές της Ελλάδος: «Μόνον ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε, και μην ελπίζεις βάρβαρε Οθωμανέ πως τη γη μας θα την κάνεις δική σου, αυτό βγάλτο από το νου σου».
Τα σκέφτομαι όλα αυτά, μέρες που είναι, μετά από 44 χρόνια κατοχής. Σκέφτομαι τον εθνοπρεπή και υπερήφανο λόγο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, σκέφτομαι την ιστορία που μας πολιορκεί μέσα στο χρόνο και έρχεται και επανέρχεται με τα ίδια πάντα διλήμματα. Και σκέφτομαι πως είμαστε ως έθνος όλα αυτά τα χρόνια και βροντοφωνάζω μέσα μου ότι δεν θα χαθούμε σαν λαός, όπως δεν χαθήκαμε μέχρι τώρα.
Και πως η γενιά η δική μας, ούτε υπέγραψε και ούτε θα υπογράψει ποτέ καμιά συνθήκη παράδοσης μας στους Τούρκους κατακτητές της Πατρίδας μας. Και κανένα συμβιβασμό δεν κάναμε και δεν θα κάνουμε με τους βαρβάρους κι ας κατέχουν τη γη μας κι ας μας ποδοπατούν 44 χρόνια τώρα. Διότι σαν αληθινοί πατριώτες οφείλουμε να διασώσουμε την ιστορική παρουσία μας σε αυτά τα ιερά χώματα. Πεπεισμένοι πλέον ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας τους Ήρωες μας. Κι ας αφήσουμε τα παράθυρα του νου και της ψυχής μας ανοιχτά, να μπουν ελεύθερα και αμόλυντα από το χρόνο και τους ανθρώπους, τα μηνύματα της δικής τους θυσίας, γιατί απεριόριστα χρήσιμα θα είναι για μας, στο μεγάλο και δύσκολο Αγώνα μας για την ατόφια και πραγματική Απελευθέρωση της Πατρίδας μας.
Οι παραφρασμένοι στίχοι του αγωνιστή-ποιητή ακούγονται σήμερα στα αυτιά μας σαν ένας σύγχρονος θούριος:
Όταν ο ήλιος θα βηματίζει οργισμένος
από τον Πενταδάκτυλο στη Λύση
Όταν οι πρόσφυγες θα σέρνουν
κουρασμένοι τα βήματα
στο δικό μα πάντα ξένο σπίτι
Όταν οι Άννες και οι Καϊάφες
θα ετοιμάζουν σύγχρονες φυλακές
με αόρατα μα φρικτά σίδερα,
όταν οι θυσίες των Ηρώων μας θα παραγράφονται
και θα ξεχνιούνται από την πατρίδα,
ο λαός θα θυμάται πως το όχι
είναι οδυνηρό μα όχι θανάσιμο,
πως η λευτεριά ούτε δίνεται
ούτε ταιριάζει στους γονατισμένους.
Τότε αγαπημένοι μου
οι νεκροί αναστηθήσονται
κι οι αληθινοί ζωντανοί
θα βρεθούν και πάλι
στο μετερίζι του αγώνα και
της λευτεριάς
Κι εσείς να καρτεράτε από τώρα
αυτή την ώρα.
Για να φωνάξετε το δικό σας παρόν.
Και η απάντηση/δέσμευση του έντιμου Υπουργού Άμυνας:
« Επειδή εγώ δεν κρύβομαι πίσω από προηγούμενες αποφάσεις και ούτε από εξουσίες, σας διαβεβαιώ ότι το ζήτημα το οποίο έχει εγείρει ο επίτιμος πρόεδρος επανειλημμένως στην ομιλία του, θα το διευθετήσω και θα το δείτε σύντομα»
Και το δικό μας σχόλιο:
Επειδή γνωρίζουμε την ακεραιότητα του χαρακτήρα και την εντιμότητα του Υπουργού Άμυνας κυρίου Σάββα Αγγελίδη, καθώς και την ευαισθησία του στα θέματα απόδοσης τιμών στους Ήρωες μας, αναμένουμε σύντομα την αποκατάσταση και επανασύσταση των ιστορικών μονάδων του Πυροβολικού. Γιατί πραγματικά κουραστήκαμε να ακούμε άνευ ουσίας υποσχέσεις από τους προκατόχους του, για επίλυση αυτού του πολύ σημαντικού θέματος. Υποσχέσεις που με την πάροδο του χρόνου αποδείχτηκαν έπεα πτερόεντα.
