Οβιδοβόλο 75 mm M1A1 Pack

Η ιδέα του «συναρμολογούμενου» πυροβολικού – πυροβόλου (pack artillery) αναπτύχθηκε αρχικά από τον Αμερικανικό στρατό γύρω στα 1830. Η ιδέα βασίζεται στην αποσυναρμολόγηση (λύση)  ενός πυροβόλου εύκολα και γρήγορα σε μικρά και ελαφρά σχετικά μέρη μεταφερόμενα από υποζύγια σε δύσβατα και κακοτράχαλα εδάφη. Προσφέρει έτσι γρήγορη μεταφορά και ανάπτυξη σε περιοχές όπου αδυνατεί να αναπτυχθεί το συμβατικό πυροβολικό πεδίου μάχης.Κατά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο Αμερικανικός στρατός έψαχνε για ένα καινούργιο «συναρμολογούμενο» πυροβόλο. Μετά από μια σχετικά σύντομη περίοδο ανάπτυξης κατά τη δεκαετία του 1920, τελικά το 1927 παρουσιάστηκε και υιοθετήθηκε από τον Αμερικανικό στρατό το οβιδοβόλο 75 mm Pack M1 σε φορέα / κιλλίβαντα M1.

Το οβιδοβόλο ήταν ένα ελαφρύ πυροβόλο το οποίο μεταφερόταν με υποζύγια. Κατά τη δεκαετία του 1930 εξελίχθηκε και αναβαθμίστηκε με τροχούς που έφεραν ελαστικά αέρος. Μπορούσε δε να λυθεί σε έξι κομμάτια / φορτία, καθένα  από τα οποία δεν ζύγιζε περισσότερο από 100 κιλά. Μπορούσε να συναρμολογηθεί από τους υπηρέτες πυροβολητές σε περίπου τρία λεπτά. Σε αυτή τη διαμόρφωση του τέλους της δεκαετίας του 1930 το οβιδοβόλο παίρνει το χαρακτηρισμό Μ1Α1 σε κιλλίβαντα Μ1 (’75mm Pack Howitzer M1A1 on M1 carriage’).

Στη συνέχεια αναπτύσσονται διάφοροι κιλλίβαντες για το όπλο όπως ο αερομεταφερόμενος Μ8 αλλά και οι Μ2, Μ2Α1, Μ3, Μ3Α1, Μ3Α2 και Μ3Α3.

Η πεδινή έκδοση του οβιδοβόλου (έκδοση συμβατικού πεδίου μάχης) είναι σημαντικά πιο βαριά από τη Pack  έκδοση, αγγίζοντας τα 980 κιλά έναντι μόλις 580 κιλά της Pack  έκδοσης. Χρησιμοποιεί στιβαρής κατασκευής κιλλίβαντα για επίτευξη μεγαλύτερης ταχύτητας σε δρόμο και επιπλέον υιοθετεί ασπίδιο για τη προστασία του προσωπικού. Εισάγεται το 1936. Η έκδοση αυτή μετά το πόλεμο ονομάζεται Οβιδοβόλο 75 mm Μ1Α1 Pack  σε κιλλίβαντα Μ116.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου υιοθετήθηκε σαν το βασικό όπλο υποστήριξης του Αμερικανικού Ορεινού Πεζικού.

Χρησιμοποιείται πρώτη φορά σε μάχη το 1942 στις Φιλιππίνες και αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιτυχημένο. Γενικά το οβιδοβόλο κρίνεται αποδοτικό και αξιόπιστο. Χρησιμοποιείται από πολλές μονάδες σε συνδυασμό με μεταφορικό μέσο τα τζιπάκια του 1/4 τόνου. Κύρια πυρομαχικά χρησιμοποιούνται βλήματα υψηλής εκρηκτικότητας θραυσματογόνα, αλλά και καπνογόνα και αντιαρματικά.  Εκτός από το θέατρο επιχειρήσεων στον Ειρηνικό το οβιδοβόλο χρησιμοποιείται και στις επιχειρήσεις στην Ιταλία αλλά και σε άλλες περιοχές ορεινών επιχειρήσεων.

Στην Εθνική Φρουρά εισάγεται σε υπηρεσία στις 27 Φεβρουαρίου 1972, οπότε και συγκροτούνται η 191 ΠΟΠ και η 198 ΠΟΠ. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974 οι δύο πυροβολαρχίες επιδεικνύουν αξιόλογη δράση. Η 191 ΠΟΠ εκτέλεσε βολές κατά των Τουρκικών θέσεων στη περιοχή Άσπρη Μούττη, Κοτζά Καγιά και Πετρομούθκια καθόλη τη διάρκεια της πρώτης φάσης της Τουρκικής Εισβολής. Μετά τον εγκλωβισμό της από τις τουρκικές δυνάμεις καταστρέφεται ολοσχερώς μετά από μάχη και δίνει τρείς αγνοούμενους. Η 198 ΠΟΠ υποστηρίζει με βολές της τις επιχειρήσεις των Δυνάμεων Καταδρομών στο Πενταδάκτυλο χωρίς απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό.